‘Ze zouden simultaan sterven. Niet dat ze dat heel expliciet hadden afgesproken, de beide broers, maar hun verbondenheid was van dien aard dat het eigenlijk niet eens zo denkbeeldig was. Beiden waren opgenomen in een hospice. Broer R (95) sinds enkele dagen en broer H (90; mijn vader) sinds ruim 2 maanden. Er was nog via beeldbellen contact geweest, kort nadat R in het hospice was opgenomen. Dat was een emotioneel gesprek. “À Dieu” klonk het bij hun afscheid. Dit stond ook bovenaan de rouwkaart van R, die een week hierna overleed, de dag vóór Kerst. H. was verdrietig, om het verlies van zijn geliefde broer, maar ook vanwege het feit dat hij er zelf nog was. Uitermate kwetsbaar twijfelde H wel een paar dagen of hij naar de begrafenis zou gaan, op 2 januari jl. Dankzij de wensambulance, een suggestie van een verzorgster in het hospice, werd deze mogelijkheid plotseling reëel en durfde hij de knoop door te hakken. De rit was van Zeist naar Den Haag, waarbij H heerlijk kon uitrusten op de brancard, in zijn keurige zwarte pak. Op die manier was het ook mogelijk om tijdens de begrafenis en de condoleance in de rolstoel te zitten. De zeer attente vrijwilligers hielpen bij de transfers. De dankbaarheid van H na afloop van de plechtigheid kende geen grenzen. Hij was zó blij dat hij er toch bij kon zijn en zelfs met verschillende mensen een gesprek heeft kunnen hebben. En wij zijn als familie uiteraard heel erg blij dat dit mogelijk was!’