Op 21 februari mochten wij weer een wens verzorgen. Familie schreef een stukje om ons mee te nemen:
”Voor onze vrouw, (schoon)moeder en oma Marianne wilden we graag voor een laatste keer een dagje naar zee organiseren. Marianne en haar man Rob zijn tijdens hun eerste vakantie samen naar zee geweest. Ook werden er tijdens hun lange en gelukkige huwelijk diverse vakanties aan zee doorgebracht, in Nederland maar ook in Spanje en Frankrijk. Eerst met hun eigen jonge gezin, en later ook met de kleinkinderen. Het gezin weer een laatste keer samen, aan zee, was dus een grote wens. Gelukkig kon er op zeer korte termijn door de Veluwse Wens Ambulance aan dit verzoek tegemoet gekomen worden. Op 21 februari j.l. was het zover. Het weer was prachtig, dat was een cadeautje! Om 11 uur stonden de vrijwilligers; chauffeur en begeleider op de stoep van het verpleeghuis. Door het personeel van de Loohof was alles al keurig voorbereid. Marianne kreeg een mooie beer, wat haar ontroerde. Het allereerste achterkleinkind wat geboren gaat worden mag deze beer hebben van Marianne. Ook haar man Rob, ook bewoner van het verpleeghuis, stond klaar. Hij mocht voorin meerijden in de ambulance. Marianne werd de ambulance in gereden. Daar heeft ze de hele tijd gekletst met de verpleegkundige. Het verliep allemaal vlotjes. Een goed gevulde picknickmand ging mee voor de vrijwilligers. Op naar Wijk aan Zee. Daar hadden we geregeld dat we gratis mochten parkeren op het terrein van Heliomare, een revalidatiecentrum aan zee. Tevens mochten we daar gratis een strandrolstoel lenen. Ontzettend lief!”
Mooi samenzijn
“Het hele gezin bestaande uit alle kinderen, kleinkinderen en aanhang (27 man in totaal) stond daar op Marianne te wachten. Na het overstappen in de rolstoel konden we op pad naar zee. Het was niet ver lopen en de zee lag er prachtig bij in de zon. We hebben een stukje langs de vloedlijn kunnen lopen en later lekker gepicknickt op het strand. De kinderen konden nog een fijn gesprek voeren met hun moeder, de kleinkinderen hebben lekker nog een potje gevoetbald samen. Het was heel fijn voor onze familie om weer eens samen te zijn met elkaar. Door corona was dat al ruim een jaar niet gebeurd. De dag heeft ons de gelegenheid gegeven om samen te komen, afscheid te nemen. En Marianne zou Marianne niet zijn als ze op het einde van de dag, al liggend op de brancard, nog een mooie speech heeft gegeven. Op de weg terug heeft ze lekker kunnen slapen. Weer terug in de Loohof was ze verschrikkelijk moe, maar ze was zo blij dat deze dag mogelijk was. De dagen erna vertelde ze dat ze er ook weer nieuwe mentale energie van heeft gekregen. Van alle foto’s die we die dag hebben gemaakt heeft ze er een paar uitgezocht voor op haar rouwkaart. Haar gezondheid gaat snel achteruit en we zijn dan ook ontzettend blij dat we deze dag met elkaar hebben mogen beleven. Heel veel dank daarvoor!”
