Voor mijn lieve mama betekent de zee vrijheid. De plek waar ze zo graag kwam met papa, met ons viertjes als gezin. En dan specifiek Scheveningen. De gezellige boulevard, strandtentjes, pier, hotels en restaurants. De plek waar mama gelukkig was, waar we heel veel fijne momenten hebben beleefd en nog zoveel meer hadden moeten krijgen..

Mijn dappere, lieve, mooie moeder lijdt aan een ziekte die haar alle vrijheid heeft afgenomen. Ze kan enkel nog 24/7 in een donkere slaapkamer zonder prikkels liggen, afgesloten van de buitenwereld waar ze vóór haar ziekzijn volop deel van uitmaakte. Met een geest die nog zó graag wil, maar een lichaam dat niet meer kan. Daarom zal mijn moeder op korte termijn via euthanasie komen te overlijden.

Haar grootste wens? Nog één keer de vrijheid terugkrijgen door naar de zee te gaan. Maar vanwege haar enorme prikkelgevoeligheid leek dit onmogelijk. Totdat een verpleegkundige van het gespecialiseerde thuiszorgteam contact zocht met de Veluwse Wens Ambulance en wij binnen enkele dagen te horen kregen: “Jullie kunnen naar Scheveningen! We gaan alles regelen en ervoor zorgen dat dit gaat lukken!”.

Op donderdag 20 april, één dag na mijn vaders verjaardag en op de dag dat pap en mam 36 jaar bij elkaar waren, konden wij met z’n allen naar Scheveningen. Met oma (de moeder van mijn moeder, mama is tevens enig kind) en onze hond Jack erbij! Want dan pas zouden we echt compleet zijn!

Zodra de chauffeur, verpleegkundige en fotograaf van de Veluwse Wens Ambulance ons huis binnenstapten, voelden we aan alles dat dit een fantastische dag zou worden. Wat een gewéldig team. Het bizarre toeval (of juist niet, misschien heeft het zo moeten zijn) wil dat mijn moeder en de verpleegkundige elkaar kennen. Mijn moeder werkte in hetzelfde ziekenhuis en soms zelfs op dezelfde verpleegafdeling voordat ze zelf ziek werd.

Met een slaapmasker op en oordoppen in tijdens de heen- en terugweg werden de prikkels voor mama zoveel mogelijk beperkt. Rond half 3 kwamen we met z’n allen aan in Scheveningen, waar we eerst in ons favoriete restaurant (Vitesse) wat hebben gedronken en gegeten. Het team van de Veluwse Wens Ambulance hoorde er vanaf de eerste seconde voor ons helemaal bij, zo vertrouwd. Met z’n allen aan de broodjes, mama een warme chocolademelk met slagroom en lekkere pannenkoek met spek. Daar is ze dol op!

Daarna zijn we de boulevard en het strand opgegaan. Er was flink wat regen voorspeld, maar toch wilden we de strandbrancard graag mee hebben. En gelukkig maar, want eenmaal op het strand was het prachtig. Terwijl we bij mam een grote glimlach door haar tranen heen zagen, brak tegelijkertijd de zon door de wolken! Het was een magisch moment, kippenvel.

Vervolgens naar de overdekte wandelpromenade op de pier, helemaal tot het einde. Daar konden we naar buiten en hadden we een vrij uitzicht boven en over de zee. Eindeloos van je af kunnen kijken, eindelijk even bevrijd uit de gevangenis van de donkere, stille slaapkamer.

We hebben daarna nog wat gedronken en taart gegeten bij restaurant Vitesse. Deze toppers hadden de hele middag een speciale hoek in het restaurant voor ons gereserveerd, lekker opwarmen bij de open haard. Om uiteindelijk rond 18:00 uur weer terug te gaan naar Zwolle, na een adembenemende dag die al onze verwachtingen overtrof.

Lieve vrijwilligers van de Veluwse Wens Ambulance, we kunnen niet in woorden uitdrukken hoé dankbaar we jullie zijn! Wat zijn jullie bijzondere mensen, met een hart van goud! Jullie hebben het onmogelijke mogelijk gemaakt en ons daarmee een prachtige dag vol herinneringen gegeven die van ongekende betekenis zijn.

Jullie hebben een speciale plek in ons hart. Bedankt!”

De dochter van de wensvrager stuurde ons bovenstaande tekst met de alleszeggende foto’s. Fijn dat we dit voor jullie hebben kunnen doen!