Nog één keer wilden Frank en Tineke naar het theater. Dit deden ze tot voorkort veelvuldig, maar de ziekte van Frank gooide roet in het eten. Daarnaast heeft Frank nóg een grote wens: zijn pasgeboren kleinkind vasthouden. Twee wensen die onlangs in vervulling gingen.
“Mijn man Frank heeft niet lang meer te leven. Ik verblijf met hem in een hospice. We genieten van kleine dingen. Humor houdt ons op de been; we lachen hier veel. Hierdoor voelt de situatie minder beladen. Onlangs vroeg een van de medewerkers: ‘Heeft u nog wensen?’ ‘Ik heb niets te wensen’, antwoordde mijn man. ‘Is dat wel zo?’, zei ik. Mijn man en ik kennen elkaar zestien jaar. In die jaren zijn we wel zeventig keer samen naar het theater geweest. Thuis lagen nog tickets voor Queen The Music, maar zonder vervoer met brancard zouden we er niet meer naartoe kunnen.”
Snel geregeld
De medewerker van het hospice regelde dat we er met de Veluwse Wens Ambulance naartoe konden. Het was spannend of Frank het zou halen, maar een paar dagen later gingen we. Mijn dochter had mijn haar mooi opgestoken. Toen ik de kamer van Frank binnenkwam, voelde het alsof we voor de tweede keer gingen trouwen. Heel bijzonder. Als verrassing voor Frank waren ook alle kinderen, op één na, bij het theater. Het werd een avond met een gouden randje. De ziekte van mijn man verdween naar de achtergrond. Ik heb gedanst en Frank klapte mee; we genoten onbezorgd van elkaar en de muziek. Je wereld wordt klein als je zo ziek bent. Dankzij de Veluwse Wens Ambulance was mijn man even buiten die vier muren.”
‘JE WERELD WORDT KLEIN ALS JE ZO ZIEK BENT’
Emotioneel moment
“Na de wensavond verslechterde zijn situatie. Frank hoopte zo dat hij de geboorte van ons zevende kleinkind nog kon meemaken. En dat gebeurde. Zeven uur na de geboorte kon hij zijn jongste kleinzoon zelfs vasthouden. Zijn dochter, schoonzoon, kleinkind en baby Maxim werden door de Veluwse Wens Ambulance naar het hospice gebracht. Mijn man hield het jonge leven in zijn armen, terwijl zíjn leven bijna voorbij is. Dit was een emotioneel moment.”
Touwtjes loslaten
“Hoeveel tijd Frank nog heeft, weten we niet. Hij vindt het moeilijk om zijn leven los te laten. Je zit met touwtjes aan het leven vast en bent pas klaar om te gaan als alle touwtjes los zijn. Mijn man heeft zijn jongste kleinkind gezien, dat touwtje kan hij nu loslaten. Ík ben het touwtje dat hij nog niet kan loslaten. We zijn ontzettend hecht en er is nog altijd chemie tussen ons. Ik kan nu nog met hem praten en zijn warme handen voelen. Die momenten koester ik. Natuurlijk heb ik veel verdriet, maar ik weet ook dat hij naar een plek gaat zonder ziekte en pijn.”
