Niels Nieuwenhuizen (51) heeft uitgezaaide darmkanker en brengt zijn dagen door op bed. Ondanks zijn ziekte, blijft hij positief: “Mijn leven houdt bijna op, ik wil er zoveel mogelijk uit halen.” Daarom ging hij onlangs met de wensambulance op pad. En binnenkort gaat hij opnieuw.

“Op deze manier zetten mijn vrouw en ik stippen op de horizon; lichtpuntjes om naar uit te kijken. In februari dit jaar ging ik voor het eerst met de Veluwse Wens Ambulance op pad. Het was mijn wens om nog een keer naar mijn werk te gaan. Hier ging ik altijd met plezier naartoe. Met mijn eigen ogen wilde ik de gedenkplek zien wat collega’s voor me hadden gemaakt. Mijn vrouw, ouders, broers, zus, schoonzus, jongste dochter en kinderen van mijn broertje waren mee. We haalden herinneringen op en voerden diepe gesprekken. De openheid ontroerde me. Door mijn ziekte leef ik intenser, er is meer ruimte voor kwetsbaarheid. Dit zorgt voor verbinding.

Thuiskomen
Na het werkbezoek reden we door naar de Posbank – een prachtig natuurgebied op de Veluwe. Ik kom hier al heel wat jaren, vooral als het even minder goed gaat. Op deze plek kan ik altijd alles vergeten. Het regende die dag, maar toen we uitstapten brak de zon door. Vanaf de brancard keek naar beneden; over de hei en richting het bos… Ik voelde de emoties van al die keren dat ik hier was geweest. Fijn om hier nu met dierbaren te zijn. Het voelde als thuiskomen.

Onbereikbaar dichtbij
Het heuvelachtige gebied doet me denken aan het lied ‘Onbereikbaar dichtbij’ van Stef Bos. In het begin van mijn ziek zijn, zong hij het voor mij. Mijn vrouw had dit geregeld. Terwijl hij het lied vanachter de vleugel zong, dwaalden mijn gedachten af naar de Posbank. Ik keek uit over de vallei en flarden van mijn leven kwamen voorbij: moeilijke en mooie gebeurtenissen. ‘Onbereikbaar dichtbij’ gaat over dat wat binnen handbereik is en toch zó ver weg. In dit lied zit voor mij een gelaagdheid, door het leven komt er steeds een laagje bij. Op dit moment zit ik in de grenzende tijd, zoals Stef dat verwoordt. Samen oud worden met mijn vrouw is onbereikbaar dichtbij.

Concert
Die eerste wensdag verrijkt nog steeds. Ook voor familie, vrienden en collega’s was het waardevol. Voor mij zit het leven er bijna op, maar mijn vrouw en andere dierbaren moeten door, deze herinneringen helpen hen hierbij. Nog even en er is opnieuw een wensdag. We gaan met goede vrienden naar een concert van Stef Bos. Eerst leek het ver weg en onhaalbaar, nu gaat het misschien toch lukken. Ik zie ernaar uit om ook dit moment samen te delen.

Diepere laag
Mijn lijf laat me steeds meer in de steek. Toch heb ik me nooit hopeloos gevoeld, daarvoor is het leven te mooi. Ik ben dankbaar voor de tijd die ons gegeven is en hoop samen nog veel herinneringen te maken. Afscheid nemen doe ik niet, daarom zeg ik: tot ziens.”