Meneer Halewijn is ernstig ziek en bedlegerig. Hij heeft nog één laatste wens: met zijn vrouw en andere dierbaren naar het Katwijkse strand – een plek waar het stel veel herinneringen heeft liggen. “De kust heeft hem altijd erg aangetrokken”, zegt zijn vrouw. “Het was voor hem een van de mooiste dagen van zijn leven.”
“Zo’n acht maanden geleden hoorden we dat mijn man een ongeneeslijke hersentumor heeft. Vrij snel wisten we dat behandelen onmogelijk was. Er was niets meer aan te doen. Het begon met verwardheid en hij zakte af en toe door zijn linkerbeen. Op andere momenten leek er niets aan de hand te zijn. Toch vertrouwde ik het niet. Toen hij thuis was gevallen, belde ik het noodnummer en werd hij meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoek. ‘Uw man mankeert niets, hij heeft wel corona’, zeiden ze daar. Maar ik voelde dat er iets anders aan de hand was.
Hij werd ontslagen uit het ziekenhuis. Maar eenmaal thuis zakte hij opnieuw steeds door zijn benen. Ook gaf hij steeds vaker aan last van zijn hoofd te hebben, terwijl hij eerder nooit klaagde over hoofdpijn. Ondanks de klachten, kon de huisarts niets verontrustends vinden. Tot we terechtkwamen bij een vervangende arts. Die stuurde ons direct door naar de neuroloog, die een scan maakte van zijn hoofd. ‘We hebben slecht nieuws voor u’, zeiden de artsen. Nou, dan weet je genoeg. Het was een enorme klap voor ons. In februari kreeg hij er een longontsteking bovenop, wat zijn situatie verslechterde. Sindsdien ligt hij beneden in de woonkamer, lopen lukt niet meer.
‘De hele dag kijkt hij naar de knuffelbeer van WensAmbulance Gelderland’
Iedere week komt een vrijwilliger ons helpen bij de zorg. Op een dag sprak ze met mijn man over het strand. Wij houden van de duinen, het strand en de zee. Ik ben geboren en getogen Katwijkse, mijn man komt uit Leiden. Hier waren we overburen, zo leerden we elkaar kennen. Ook al wonen we alweer 59 jaar in Apeldoorn, we gingen nog geregeld langs zee. ‘Zou u weer eens naar de kust willen?’, vroeg de vrijwilligster. Dat leek mijn man wel wat.
Binnen een paar dagen was alles geregeld. Dat hadden we echt niet verwacht; het ging opeens heel snel. De hele familie, onze kinderen, broers, zussen, neven en nichten, kwam naar Katwijk. Wat was het een happening. Het mooiste moment? Toen de deuren van de ambulance opengingen en we al die mensen zagen staan. Al deze mensen waren voor hem gekomen, zó bijzonder. Mijn man was verrast en heeft het er nog steeds over. Onze zoon duwde hem in een rolstoel met luchtbanden door het mulle zand. Tot we een prachtig uitzicht hadden over de zee. Een fotograaf legde alle mooie momenten vast op camera, daar ben ik blij mee. We hebben mooie foto’s van ons samen bij de zee.
Daarna gingen we langs het ouderlijk huis van mijn man. Hij woonde in Leiden aan de Spiegelstraat, waar ik ook had gewoond en waar we elkaar hadden leren kennen. Net op het moment dat we aankwamen, kwam er een bewoner naar buiten. We mochten naar binnen kijken. Voor mijn man was dit een heel bijzonder moment, herinneringen van vroeger kwamen boven. Dit deed hem zichtbaar veel.
Na afloop sliep mijn man veel. Hij was vermoeid, maar dat was het waard. Op de tafel naast zijn bed staat een knuffelbeertje van WensAmbulance Gelderland; de hele dag zit hij ernaar te kijken. Het was voor hem een van de mooiste dagen van zijn leven. Eind oktober zijn we 60 jaar getrouwd, daar richten we ons nu op. Hopelijk maken we ook dit mooie moment nog samen mee.”
