“We mogen vandaag met een 82-jarige wensvraagster op rit naar Friesland. Mevrouw wil graag, nu het nog kan, eenmaal naar haar geboortestreek. Zij is in 1939 geboren in het plaatsje Hemelen en ging naar school in Bakhuizen. Mevrouw is zwak maar zeer goed bij geest, waardoor ze erg uitkijkt naar deze dag. Als wij haar op de brancard leggen met behulp van het glijzeil, is het eerste wat zij zegt: “wat een fijn matras”. Goed om te horen voor onze organisatie. Wij gingen er van uit dat haar echtgenoot mee zou gaan maar dat werd veranderd in haar dochter. Mevrouws echtgenoot is erg geëmotioneerd, het is voor mij niet duidelijk of dit komt doordat hij niet meegaat of vanwege de zwakke positie van zijn echtgenote.”

Eenmaal bij Hemelen zien we dat mevrouw echt ligt te stralen, en na even zoeken vinden we haar geboortehuis. Onze ambulance wekt veel belangstelling in dit kleine dorp en ook bij de bewoonster van het bewuste huis. De chauffeur gaat vertellen waarom we hier zijn en de bewoonster geeft aan dat onze wensvraagster ook wel even naar binnen mag. Geweldig toch!! Helaas lukt het niet om de brancard naar binnen te rijden, de draai is te kort. Maar mevrouw kan wel even door de deur kijken en met de bewoonster praten. De bewoonster vertelde dat de haken van de slagerij nog in het plafond zaten toen zij het huis kochten. Mevrouw vond dit geweldig om te horen. Zij vond het ook fijn om even buiten te zijn. Verder de kerk en de vaart laten zien door de open achterdeuren van de ambulance. Op de vaart had zij leren schaatsen vertelde zij vol trots.”

“Daarna gingen we naar Bakhuizen waar mevrouw naar school was geweest. We hebben een voorbijganger gevraagd waar de christelijke school zich bevond. Deze bejaarde meneer vertelde, met een lachje, dat die al 100 jaar niet meer bestond!! Maar hij stond er nog wel, niet meer in gebruik als school en ook bracht het geen herinneringen bij mevrouw naar boven. In overleg met mevrouw en haar dochter besloten om terug te gaan naar het hospice in Tiel. In Lemmer bij de McDonalds gestopt voor koffie en een milkshake voor mevrouw. Hier genoot ze zichtbaar van. Terug in Tiel zat haar echtgenoot al te wachten. De dank aan ons was zeer groot.”

“Ook onze dank aan mevrouw en dochter werd uitgesproken; voor de heerlijk goed gevulde koeltas met lekkere dingen voor ons en natuurlijk veel dank dat wij deze (waarschijnlijk laatste) rit met mevrouw en haar dochter mochten begeleiden. Mij is vooral het stralende gezicht van mevrouw bijgebleven. Het glunderen had niet meer kunnen zijn, zo mooi! Zo blijkt maar weer eens dat ook in deze nare coronatijd, deze ritten erg waardevol zijn. De chauffeur en ik hebben er een fijn gevoel aan over gehouden en hopelijk kunnen we dit soort ritten blijven doen.”